باز گیتی از شکوه و فرّ فروردین جوان شد

با نوروز آمد و عالم بهشت جاودان شد

پیر گردد در خزان و تازه گردد در بهاران

کس ندیده غیر گیتی گاه پیر و گه جوان شد

هیچ دانی این همه پیرایه در نوروز چیست

وین همه خوبی که بینی از چه رو این سان عیان شد

هست از یُمن وجود شاه مردان شیر یزدان

ز آنکه نوروز و غدیر آن روز با هم توأمان شد

رمزِ «الرحمن علیَ العرشِ استوی» شد آشکارا

چون یدالله روی دست احمد مرسل عیان شد

پیش از من و تو روزی این خاک قصه ها داشت

اکنون بیا و خاک این قصه در سبو کن

این است قصه پیر، تغییر پشت تغییر

مثل نسیم شبگیر، اسرار جست و جو کن

مه من، عید شد مبارک باد

عیدی عاشقان چه خواهی داد؟

عیدی و عید ما مه رخ توست

عید ما بی رخ تو عید مباد

بهار آمد، بهار من نیامد

گل آمد گُلعذار من نیامد

برآوردند سر از شاخ، گل ها

گلی بر شاخسار من نیامد

چراغ لاله روشن شد به صحرا

چراغ شام تار من نیامد

جهان در انتظار آمد به پایان

به پایان انتظار من نیامد

خوشا بهار که پیغام آشتی با اوست

نظر کنید که هنگام آشتی با اوست

خوشا طلیعه نوروز خانگی یاران

خوشا طلیعه که فرجام آشتی با اوست

حدیث باد به گوش درخت اگر گفتی

به هوش باش که خود نام آشتی با اوست

شکوفه بر سر پیمان خویش می مانَد

و جشن ساده ایام آشتی با اوست

به رسم گل نچشیدی اگر حرامت باد

شراب وصل که انجام آشتی با اوست

میان عهد تو و من اگر خلاف افتد

خوشا نسیم که اعلام آشتی با اوست